Rozmowa z Michałem Haratykiem, kulomiotem z AZS AWF Kraków

- Mistrzostwo Polski seniorów w pchnięciu kulą wywalczył Pan pierwszy raz, a do tej pory był dwukrotnie wicemistrzem. Przed zawodami w Białymstoku pytałem trenera Piotra Galona, czy jedziecie tam po trzecie srebro, bo za faworyta uznaje się posiadacza najlepszego w tym sezonie wyniku w kraju (21,59) Konrada Bukowieckiego? Pana trener wyznał, że wierzy w złoto! Pan też wierzył?

- Oceniałem, że Konrad wygra, a mnie przypadnie znów srebrny medal. Jednak konkurs nie udał się memu koledze, pchał zbyt blisko jak na swoje możliwości, natomiast ja dwukrotnie biłem rekord życiowy. Po finale Konrad mi pogratulował. Walczymy ze sobą często, nieraz wygrywałem, oczywiście przegrywałem, ale dokładnej statystyki nie prowadzę.

- Wszystkie sześć prób na stadionie w Białymstoku udanych, w tym 4 wyniki powyżej 21 metrów i rekord życiowy 21,53. Przyszła idealna forma?

- Na taką od dawna pracowałem. Jednak nigdy nie jest tak, aby technika wykonania była idealna, zawsze znajdą się jakieś detale do poprawienia. Analizowałem nagrania z konkursu i dostrzegam, że w kole prawa noga jeszcze jest za wolna. Będę nad tym pracował, a czy się da poprawić, zobaczymy.

- Fizycznie natomiast zawodnikowi nic nie dolega?

- Teraz nie, niemniej rok miałem pechowy. Zaczęło się zimą od naderwania mięśnia, potem choroba. Na halowe mistrzostwa Europy do Belgradu w zasadzie nie powinienem jechać, startowałem tam osłabiony. Potem w maju przyszła ospa. Może wystarczy tego. Musiałem nadrabiać tracony czas, wyniki wskazują, że raczej się udało. Forma jest, nadeszła miesiąc temu, a obecnie trzeba ją podtrzymywać.

- Ma Pan 12. wynik w tym roku na świecie (Bukowiecki 10.) i pewny wyjazd na mistrzostwa świata w Londynie. Co chce Pan osiągnąć nad Tamizą?

- Przed wszystkim przebrnąć eliminacje i wejść do szerokiego finału z udziałem 12 kulomiotów. W finale sukcesem byłoby miejsce w pierwszej ósemce. Czy tak będzie, czas pokaże. Faworytem jest Amerykanin Ryan Crouser, który regularnie pcha kulę ponad 22 metry.

- Rzeczywiście eliminacje w wielkich imprezach są trudną próbą. Nie zawsze udawało się Panu je przebrnąć…

- Tak, rok temu pojechałem do Portland na halowe mistrzostwa świata w hali i ciężko było mi się tam odnaleźć. Ogłaszano nam długie przerwy w zawodach, nie bardzo wiedziałem się co dzieje, taki los debiutanta. Do finału nie wszedłem. Na igrzyskach w Rio nadal zżerała trema, eliminacje okazały się za wysokim progiem. Zimą z kolei w Belgradzie nie wyszło, ale jak mówiłem, po chorobie nie powinno mnie tam być. Są więc eliminacje sporym problemem. Nawet w udanych dla mnie mistrzostwach Europy w Amsterdamie, gdzie wywalczyłem srebrny medal, w eliminacjach dopiero trzecia, ostatnia kolejka dała mi przepustkę do finału.

- Razem z trenerem zapewne teraz często omawiacie, jak opanować nerwy w eliminacjach w Londynie?

- Trener pomaga, ale ze stresem muszę uporać się sam. Nie mam psychologa, nie potrzebuję, bo uważam, że uporanie się z problemami koncentracji przed zawodami powinno należeć do zawodnika. Nie zapomnimy przy tym, że najważniejsze jest przygotowanie fizyczne i techniczne, Jak te elementy nie zawodzą, stres zwalczyć łatwiej. Niemniej w zawodach czekają inne pułapki. Mam problem ze ślizganiem się w kole.

- Ale Pan rywale chyba też…

- Niekoniecznie. Jakub Szyszkowski z polskiej kadry np. nie ślizga się wcale. Najgorzej jest w hali, na powierzchni drewnianej w kole trudno o równowagę. Na stadionach betonowe nawierzchnie są różne, zależnie od struktury. Na szczęście, jak pamiętam z występu w Londynie, tam koło jest dosyć szorstkie.

- Trzeba więc życzyć zawodnikowi krakowskiego AZS AWF, aby w Londynie nie było poślizgu!Pytałem legendę polskiej kuli Tomasza Majewskiego o Pana. Odpowiadał, że wierzy w Haratyka, a mankamenty w występach powinien on usuwać częstymi startami i zdobywaniem doświadczenia.

- Oczywiście. Tamten rok był debiutancki, wszędzie w wielkich zawodach byłem nowicjuszem. Teraz już więcej wiem o specyfice walki, jak reagować, może w Londynie będzie dobrze. Jestem jednak na początku kariery, sporo przede mną i wierzę, że stopniowo będzie coraz lepiej. Wszystko postawiłem na sport, on mi daje satysfakcję, a występy w mityngach przynoszą zarobki na dalsze szkolenia i obozy. W mistrzostwach świata na otwartym stadionie wystąpię pierwszy raz, ale bogatszy o doświadczenia z poprzedniego sezonu i liczę, że to nie ostatni występ.

Rozmawiał: Jan Otałęga

Rozmowa z lekkoatletką Klaudią Siciarz, medalistką ME

- Kiedy zimą ustanowiła Pani halowy rekord świata w biegu na 60 metrów przez płotki, w domu w nagrodę czekał tort. Jakie było święto, gdy teraz przywiozła Pani z mistrzostw Europy juniorów do lat 20 we włoskim Grosseto brązowy medal za bieg płotkarski na 100 metrów?

- Najważniejsza była radość rodziców. Wyjechali po mnie na dworzec i wszyscy bardzo się cieszyliśmy. Rodzice mnie wspierają, pomagają w uprawianiu sportu, zawsze mogę na nich liczyć. To był mój trzeci występ za granicą, byłam na mistrzostwach świata juniorów Cali (Kolumbia), gdzie zajęłam 8. miejsce. Medal w Grosseto to największe osiągnięcie w mej dotychczasowej karierze. Mam wiele trofeów, w tym roku w różnych mistrzostwach kraju zdobyłam pięć medali. Teraz ten z mistrzostw Europy zawisnął obok tamtych w gablocie w mym domu.

Byli podporą Wunderteamu

Oto trzeci odcinek z 95-letnich dziejów „królowej sportu” pod Wawelem. Czas po drugiej wojny światowej to żywiołowy rozwój sportu w Polsce, a lekkoatletyka wśród różnych dyscyplin sportowych wysuwała się na czoło. W latach 50. zbudowano w kraju silną drużynę narodową w biegach, skokach i rzutach.
W popularnych wtedy meczach międzypaństwowych biało-czerwoni lekkoatleci gromili rywali z obydwu państw niemieckich, Wielkiej Brytanii, Włoch, czy też Federacji Rosyjskiej. Dlatego nasz zespół trafnie ochrzczono Wunderteamem – cudownym zespołem. Tylko Amerykanie byli poza zasięgiem Polaków. W tych meczach każdy kraj wystawiał po dwóch zawodników w każdej konkurencji, zwycięzca każdej otrzymywał 5 pkt, drugi – 3, trzeci 2 i ostatni – 1. Do końcowego rezultatu meczu liczyła się suma punktów. Mecze trwały po dwa dni, w Polsce gromadziły dziesiątki tysięcy widzów, przeważnie na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie (100 tysięcy na spotkaniu Polska – USA!) oraz miliony przy radioodbiornikach (telewizja była jeszcze powijakach).

Historycy sportu mogą się spierać, od kiedy właściwie zaczęła się era Wunderteamu, trwająca niemal do końca lat 60… Większość, z piewcą dziejów Wunderteamu, redaktorem Bohdanem Tomaszewskim na czele, opowiada się za meczem Polska – Węgry w 1956 roku w Poznaniu. Do tego spotkania to bratankowie znad Dunaju górowali nad naszymi lekkoatletami. Mecz nad Wartą wszystko odmienił. Zacięta walka trwała w każdej konkurencji. W pewnym momencie walczyli długodystansowcy na 10 km. W trakcie biegu kontuzji nogi doznał polski zawodnik z krakowskiego Wawelu Stanisław Ożóg. Mimo bólu i kłopotów krakowianin nie zszedł bieżni. Kulejąc, daleko od czołówki, dotarł do mety. Wiedział, że gdyby zszedł z trasy, nasza drużyna nie uzyskałaby żadnego punktu, a w tym wyrównanym spotkaniu liczyła każda, nawet najmniejsza zdobycz. Prowadzący w radiu transmisję Bohdan Tomaszewski powiedział, że zapewne kiedyś zapomnimy wynik spotkania, ale nigdy nie zapomnimy kulejącego, ambitnego biegacza, który nie zważając na ból, dołożył swą małą cegiełkę do gmachu zwycięstwa Polaków.

Ten mecz zaczął serię zwycięskich spotkań „biało-czerwonych”. Dziś takich meczów się nie organizuje, może szkoda.

Stanisław Ożóg był etatowym kadrowiczem Wunderteamu, zwykle startował na 10 km. Z kolei 16 razy był mistrzem Polski. Wystąpił w pamiętnych mistrzostwach Europy w 1958 roku w Sztokholmie, gdzie biało-czerwoni wywalczyli rekordowe do dziś 8 złotych medali, Ożóg był piąty na swoim koronnym dystansie. W 1962 roku prowadził stawkę w maratonie na mistrzostwach Europy w Belgradzie. Kto wie, gdyby nie skurcze mięśni, może wygrałby ten ekskluzywny bieg? Jako szkoleniowiec trenował zawodników Wawelu, m.in. olimpijczyków Edwarda Stawiarza i Henryka Szordykowskiego.
Innym stałym reprezentantem Polski z Krakowa był w tym czasie Roman Muzyk. W meczach międzypaństwowych wystąpił 18-krotnie, a wygrał w nich 5 razy. Uprawiał bieg płotkarski na 110 m, rekord życiowy (na bieżni żużlowej wtedy) doprowadził do 14,1 s (czasy mierzono wówczas ręcznie). Bronił wiele lat barw krakowskiej Wisły, 4 razy został mistrzem Polski w biegach płotkarskich. Startował w igrzyskach olimpijskich w Rzymie w 1960 roku, bardzo niewiele brakło mu do półfinału. Po zakończeniu kariery sportowej pracował w kryminalistyce.

Kraków miał szczęście do wysokich płotków. Pałeczkę od wiślaka Muzyka na tym dystansie przejął Adam Kołodziejczyk z Cracovii. Jako pierwszy Polak zszedł na 110 m ppł poniżej 14 sekund, uzyskał czas 13,9 s. 23-krotnie bronił barw narodowych w meczach, wygrał w nich 2 razy. Biegał w półfinale mistrzostw kontynentu w 1966 roku w Budapeszcie, a w ME halowych w Madrycie w dwa lata potem był czwarty. 4 razy zdobywał złote medale mistrzostw kraju.

Cała trójka biegaczy, podpór Wunderteamu, już od nas odeszła. Jeszcze kiedyś miałem okazję spotkać się z Romanem Muzykiem, który wspominał dawne lata swych startów, jak wielkim przeżyciem dla niego było ubranie koszulki klubowej i jak wielkim honorem było zostać reprezentantem Polski. Potem udało się mi porozmawiać z Adamem Kołodziejczykiem, który od lat mieszkał w kanadyjskim Toronto, a zmarł rok temu.

- Sport stanowił dla mnie przygodę – wspominał Adam Kołodziejczyk. - Natomiast żyłem jako zwykły obywatel, pracowałem jako kreślarz, a na treningi jeździłem po pracy. Kiedy powoływano mnie do kadry, PZLA musiał porozumieć się z moimi pracodawcami, aby puścili mnie na wyjazd, czy obóz. Płotkarzem zostałem przypadkiem, bo trenowałem najpierw przełaje. Trener Zbigniew Bibro powiedział mi kiedyś, że nie ma nikogo do wystawienia w płotkach, więc ja muszę. I tak zacząłem i polubiłem płotki. Zejście jako pierwszy Polak w biegu na 110 metrów poniżej granicy 14 sekund, dało mi wielka satysfakcję. A biegaliśmy w tamtych latach na ciężkiej, żużlowej bieżni, tartanu jeszcze nie było. Rekord wynikiem 13,9 s ustanowiłem w 1967 roku w Szczecinie, w trakcie meczu Polska – Wielka Brytania. Później jeszcze w Gdańsku uzyskałem 13,8, ale zawody nie były zgłoszone oficjalnie, więc kolejnego rekordu nie uznano…

Jan Otałęga

Gwiazda na bieżni

Małopolski Związek Lekkiej Atletyki obchodzi w tym roku 95-lecie działalności lekkoatletycznej w Krakowie i regionie. Dziś drugi odcinek z historii tej dyscypliny sportu, w pierwszym przedstawione zostały główne wydarzenia z krakowskiej lekkoatletyki od jej zarania na naszych ziemiach aż po koniec drugiej wojny światowej.

Po 1945 roku polski sport stopniowo się odradzał. Nie inaczej było z lekkoatletyką, organizowano masowe biegi, urządzano inne zawody. Pojawili się pełni zapału szkoleniowcy, wychowali mistrzów olimpijskich i mistrzów Europy (mistrzostw świata wtedy jeszcze nie rozgrywano). W ciągu kilkunastu lat zbudowano w Polsce lekkoatletyczną potęgę, a polską reprezentację nazywano powszechnie Wunderteamem. N a przełomie lat 50. i 60. XX wieku tylko ekipa USA była na świecie lepsza od naszej, inne zostały za „biało-czerwonymi”.

Wśród gwiazd polskiej „królowej sportu” pojawiły się też kobiety. Szczególną furorę zrobiła Barbara Janiszewska-Sobotta, trzykrotna olimpijka, brązowa medalistka igrzysk 4x100 metrów w 1960 roku,, mistrzyni Europy w biegu na 200 metrów w 1958 roku oraz w sztafecie 4x100 m w 1962 roku, ponadto dwukrotnie brązowa medalistka ME. 17-krotna mistrzyni Polski.

Reprezentowała barwy krakowskiego AZS, z Krakowem związała się w wieku 20 lat, tu mieszkała do śmierci w 2000 roku. Urodziła się w 1936 roku w Poznaniu, tam zaczęła biegać w barwach AZS, z kolei zdała maturę i wraz z koleżanką, przyszłą wicemistrzynią olimpijską w skoku wzwyż Jarosławą Jóźwiakowską wyjechała do Sopotu studiować handel morski. Po rocznym tam pobycie PZLA zasugerował jej, że jeśli myśli o wyjeździe na igrzyska do Melbourne, powinna się przenieść do Krakowa, gdzie mieszka trener kadry sprinterek Emil Dudziński.

Od Parku Jordana do igrzysk

Już tylko pięć lat zostało do okrągłego jubileuszu 100-lecia! W tym roku krakowska „królowa sportu” obchodzi swe 95 urodziny… Lekkoatletyka jest jednym z najstarszym sportów, uprawianych w Polsce, a swe początki łączy z Krakowem. Tu 11 października 1919 roku powstał Polski Związek Lekkiej Atletyki (przeniesiony 3 lata potem do Warszawy), a 1921 roku zainicjowano powstanie Krakowskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki. Dziś o rozwój tej dyscypliny sportu w naszym regionie dba Małopolski Związek Lekkiej Atletyki (kontynuator działań KOZLA).

Na łamach więc portalu MZLA postaram się przypomnieć, zwłaszcza młodszych adeptom lekkoatletyki, drogę jaką przeszedł ten sport w podwawelskim grodzie, najwybitniejszych zawodników i zawodniczki. Cykl wspomnień oraz nakreślenie perspektyw działania na kolejne lata zamkniemy z końcem roku.

Najpierw – oczywiście – trzeba odpowiedzieć na pytanie, jak to wszystko się zaczęło? Z pierwszymi objawami uprawiania sportu mamy do czynienia z końcem XIX wieku. Na ziemiach polskich (kraj był pod zaborami) wyróżniały się w tej mierze miasta Kraków i Lwów, gdzie młodzież głównie inteligencka i robotnicza chętnie sięgała po nowinki z kultury fizycznej. Ruch sportowy rósł i krzepł. W Krakowie popularyzował te idee dr Henryk Jordan. Ten profesor medycyny na UJ propagował sport wśród młodzieży akademickie, ufundował park z terenami do ćwiczeń, zaproponował uważać lekkoatletykę jako odrębną gałąź sportu. Młodzież zaczęła uprawiać biegi i skoki w klubach. W 1914 roku powstała pierwsza w Krakowie bieżnia lekkoatletyczną – na stadionie Cracovii. Na niej 6 i 7 czerwca owego roku odbyły się pierwsze zawody.

Po I wojnie światowej w Krakowie masowo powstały sekcje l.a. Kluby te w 1921 roku podjęły inicjatywę stworzenia Krakowskiego Związku Lekkiej Atletyki, w następnym roku ukonstytuował się zarząd z Józefem Figną, nauczycielem w.f. w II gimnazjum i wiceprezesem Cracovii na czele. To było właśnie 95 lat temu… 7 maja 1922 roku KOZLA zorganizował pierwsze oficjalne zawody, bieg na trasie 2,3 km. Zwyciężył w nich Eugeniusz Toruński, uczestnik wojskowego kursu gimnastycznego. Takie były początku „królowej sportu” w Krakowie. Od Toruńskiego aż po czasy medalistów z Krakowa ostatniej doby: Korzeniowskiego, Urbasia, Haratyka…

Rozmowa z Klaudią Siciarz i trenerką Ewą Ślusarczyk

To była magiczna zima 19-letniej lekkoatletki krakowskiego AZS AWF Kraków Klaudii Siciarz. W tym sezonie kolejno rozprawiała się z halowymi rekordami kraju, Europy i świata juniorek na 60 metrów przez płotki.

Wielu obserwatorów lekkoatletyki uważa, że młoda podopieczna trener Ewy Ślusarczyk jest obiecującym talentem biegów płotkarskich, niemniej zaskoczeni zostali tą wyjątkową serią. Zresztą sama zawodniczka tak samo; zwłaszcza, że halowe występy były pierwszymi po półrocznej przerwie z ubiegłego sezonu, kiedy leczyła kontuzję nogi.

- Nie nastawiałyśmy się, ani nie liczyłyśmy na bicie rekordów – wyznaje trener Ewa Ślusarczyk. - Mam zasadę: nigdy nie planuję, nie obiecuję rekordów czy medali moich podopiecznych. Chcę tylko, aby biegali jak najszybciej. Wtedy trofea, czy rekordy są miłym odzwierciedleniem naszej pracy. Z Klaudią pracowałyśmy systematycznie, ale ostrożnie, aby wróciła po kontuzji do pełni sił. Tej zimy stopniowo chciała biegać coraz więcej. Została mistrzynią Polski juniorek na 60 m przez płotki. Nawet zadebiutowała (formalnie juniorka) w mistrzostwach Polski seniorek, zdobywając na tym dystansie złoty medal.
Nie było więc wytyczonego planu poprawiania kolejnych rekordów. Plan startów wynikał z aktualnej dyspozycji zawodniczki i akceptacji jej szkoleniowca.

- Najpierw Klaudia ustanowiła rekord krajowy i to ją bardzo satysfakcjonowało, bo kontuzja nie zostawiła śladu – wspomina pani trener. - Następnie w Toruniu przed mistrzostwami kraju juniorek Klaudia najpierw wybrała się zwiedzać gród Kopernika, przy okazji najadła się toruńskich pierników, nikt z nas nie wspominał o kolejnym rekordzie. A jednak po tej uczcie padł w hali rekord kontynentu. Dowiedziałyśmy się o tym już w hotelu, ściągano Klaudię na badanie antydopingowe, pognała z mokrymi włosami… Z kolei na mistrzostwa Polski seniorek, znów do Torunia, jechałyśmy aż 8 godzin w korkach. Żadna z nas nie zastanawiała się, jaki jest aktualny rekord świata juniorek. Dopiero, gdy wygrała i ogłoszono wynik 8,00 sekundy, dowiedziałyśmy się, że to rekord…

- Tak, pierniki przed startem chyba mi pomogły – śmieje się Klaudia Siciarz. - Nie planowałam bicia rekordów, wiedziałam, że po pechowej kontuzji nogi w minionym sezonie mam wiele do odrobienia w treningach. Ćwiczyłam więc pilnie, a czując chęć do biegania, startowałam. Ale do pewnej granicy, mimo posiadania minimum PZLA do mistrzostw Europy seniorów w Belgradzie, z tego wyjazdu zrezygnowałam. Tak było rozsądnie, nie można się zbyt szybko eksploatować.
Kontuzja z ubiegłego roku wynikła nie bezpośrednio ze sportu, ale z przypadkowego pokręcenia nogi, miała naruszone więzadła w stawie skokowym. Należało stopniowo doprowadzić stopę do sprawności, ale zawodniczka inne elementy treningowe od razu wykonywała, jak wyrabianie siły, ćwiczenia w basenie. Trenerka nie dopuszczała jedynie do biegania, aż podopieczna wróci do pełnej sprawności.

- Klaudia jest pilna w treningach, ale nie unika przyjemności życia, jak trzeba bywa na studniówce, na innych spotkaniach, nie jest tak, że trenujemy za wszelką cenę – ocenia pani trener.
Siciarz wygrała już w biegach płotkarskich z wszystkimi rywalkami w kraju, zarówno juniorkami jak i seniorkami. Ostatnia do pokonania była starsza o 5 lat Karolina Kołeczek. Spotkały się w hali w Toruniu i juniorka z Krakowa wygrała. A nie jest prosto wygrywać ze starszymi, choćby z tego powodu, że napięty program startów juniorek i seniorek często wyklucza bezpośrednią walkę. W nadchodzącym sezonie letnim też tak będzie. W lipcu we włoskim Grosseto rozgrywane będą mistrzostwa Europy w lekkoatletyce do lat 20, a w tym samym terminie krajowe mistrzostwa Polski seniorów. I co tu wybrać?!

Rozmowa z JAKUBEM JELONKIEM

Zdjęcie: studio-no7 - portfolio Jakub Jelonek

- Z trojga krakowskich lekkoatletów, którzy uczestniczyli w igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro, Pan uzyskał najlepszy wynik – 19. miejsce na 74 startujących w chodzie na 20 km…

- Jestem zadowolony. To był mój drugi olimpijski występ, w Pekinie w marszu na 20 km byłem 46. W Brazylii uzyskałem czas w granicach najlepszego swego wyniku w sezonie, a dużo innych chodziarzy nie zbliżyło się do swych najlepszych tegorocznych osiągnięć. Maszerowaliśmy w temperaturze 22-23 stopni, dobrze się zaadaptowałem do tamtejszych warunków klimatycznych. Przybyłem do Rio 6 dni przed startem, co było trafne. Maratończyk Yared Shegumo przyjechał zaledwie 3 dni przed biegiem i dużo za to zapłacił. Po powrocie do kraju jednak apetyt rośnie... Analizuję teraz swój występ, wyciągam wnioski co poprawić, by następnym razem być wyżej na mecie. Dalekosiężnym celem są igrzyska w Tokio.

Rozmowa z GRZEGORZEM SOBCZYKIEM, Prezesem MZLA

LEKKOATLETYKA. Jednym z końcowych akordów kończącego się sezonu „królowej sportu” był finał ekstraklasy. Sukcesy w niej święcił AZS AWF Kraków.

Akademicki klub wygrał rywalizację wśród klubów po raz piąty. Liga lekkoatletyczna rozgrywana jest od 1957 roku. Dawniej podwawelski gród mimo posiadania kilku silnych sekcji l.a. i szeregu indywidualności jak Barbara Sobottowa, Henryk Szordykowski, Jan Balachowski, czy Robert Korzeniowski aż do 2010 roku nie potrafił sięgnąć po prymat w ekstraklasie. Dopiero wtedy nastała „era” AZS AWF, który na przestrzeni siedmiu lat wygrywał pięciokrotnie. Te sukcesy klub zawdzięcza szerokiemu szkoleniu. Ekstraklasa bowiem preferuje te kluby, które mają liczny i wyrównany skład.

Chodziarka AGNIESZKA SZWARNÓG blisko olimpijskiej nominacji.

Agnieszka Szwarnóg, zawodniczka krakowskiego AZS AWF, uzyskała już limit PZLA w chodzie na 20 km i może realnie myśleć o olimpijskim występie.

29-letnia chodziarka podczas zawodów w czeskim Podiebradzie miała czas 1.30.50 godz. O 6 sekund poprawiła rekord życiowy sprzed 4 lata z Zaniemyśla. Na mecie była trzecia, a najbardziej radowało ją zdobycie minimum czasowego, jaki przed polskimi chodziarkami postawiły władze związku lekkoatletycznego, wskaźnik ten wynosi 1.31 godz.

- Na tym specjalnie się skoncentrowałam – mówi Agnieszka Szwarnóg. – Chciałam uzyskać wymagany czas, by potem spokojniej przygotowywać się do drugiej, olimpijskiej części sezonu. Nie oznacza to, że mam bilet do Rio de Janeiro w kieszeni, bo jeszcze muszę potwierdzić wysoką formę. Takim egzaminem będą pod koniec czerwca mistrzostwa Polski w Bydgoszczy. Na trzy miejsca w olimpijskiej ekipie kandyduje nas obecnie w Polsce przynajmniej pięć zawodniczek. Poza mną - druga na mecie w Podiebradach Paulina Buziak ze Stali Mielec, ponadto aspiracje zgłaszają doświadczona Agnieszka Dygacz, mistrzyni kraju z poprzedniego roku z Krakowa Monika Kapera oraz Katarzyna Golba (wszystkie z AZS AWF Katowice). Potwierdzeniem formy będzie zajęcie choćby trzeciego miejsca w bydgoskiej rywalizacji. Na razie wymagany limit czasu PZLA do Rio mam ja oraz Buziak. Liczę, że zmieszczę się w trójce, która wyjedzie do Brazylii, ale trzeba dmuchać na zimne…

Rozmowa z JAKUBEM JELONKIEM

Zdjęcie: studio-no7 - portfolio Jakub Jelonek

- Został Pan powołany do ekipy olimpijskiej do Rio de Janeiro. Niespodzianka?

- Raczej nie, bo osiągnąłem najlepszy wynik w Polsce na 20 km 1.21.38 godz, a było to w kwietniu w Podebradach. Tym samym osiągnąłem olimpijski limit IAAF (Międzynarodowej Federacji Lekkoatletycznej) na tym dystansie, a ponownie ten limit przekroczyłem w maju w La Corunii. Na mistrzostwach Polski byłem drugi, tylko za Łukaszem Nowakiem z AZS OŚ Poznań, co było potwierdzeniem mej dobrej formy. Wprawdzie minimum PZLA na 20 km nie wypełniłem, ale działacze i trenerzy zgadzali się, że jest zbyt surowe – 1.21 godz w stosunku do minimum IAAF 1.24. Tak więc krążyły słuchy, że moje minimum IAAF-owskie będzie uwzględnione przez PKOl, a ja nie marnowałem czasu, tylko trenowałem. Wierzyłem, że dostanę szansę wyjazdu i drugi raz zostanę olimpijczykiem. Cieszę się z nominacji, jest potwierdzeniem, że systematyczna praca na treningach ma sens.

 - Próbował walczyć o nominację do Rio trzykrotny nasz olimpijczyk, Pana kolega klubowy Grzegorz Sudoł, nie udało się mu.

51 osób będzie liczyć polska reprezentacja na mistrzostwa świata do lat 20, które od 19 do 24 lipca będą rozegrane w Bydgoszczy.

Na liderów naszej ekipy wyrosła dwójka Ewa Swoboda i Konrad Bukowiecki. Zawodniczka Czwórki Żory jest już mistrzynią Europy juniorek na 100 m , pobiła halowy rekord świata w tej kategorii wiekowej na 60 m. Niedawno pojechała na ME seniorów do Amsterdamu, ale biec tylko w sztafecie, Polki zajęły miejsce w 4x100 m. Postanowiono oszczędzać siły młodej sprinterki, nie eksploatować w Holandii, z nadzieja na wysoką formę w Bydgoszczy. Konrad Bukowiecki uczestniczył w ME seniorów, był czwarty w kuli. Jest mistrzem i rekordzista świata juniorów.

O uczestnictwo w czempionacie globu nad Brdą ubiegali się też młodzi Małopolanie. Najlepsza okazją do kwalifikacji były niedawne mistrzostwa kraju juniorów. Złote medale w Suwałkach wywalczyli: Anna Niedbała (Wawel) w pchnięciu kulą oraz Grzegorz Kunc (AZS AWF) na 1500 m. Srebro zdobyli: Patryk Marmon (Budowlani Nowy Sącz) na 3000 m, a brąz: Gaja Wota (bez klubu) w dal, Katarzyna Martyna (Wawel) na 400 m, Andrzej Kowalczyk (Fajfer Łapanów) na 3000 m oraz Patryk Marmon na 1500 m.

Anna Niedbała i Katarzyna Martyna zostały powołane do reprezentacji Polski na MŚ. 18-letnią kulomiotkę trenuje Jan Michniak, zawodniczka czyni stałe postępy, ma już w kuli wynik 15,75. Katarzyna Martyna ćwiczy pod okiem Marii Krawcewicz, pobiła w Suwałkach rekord życiowy na 400 m 55,04 i znalazła się w sztafecie 4x400 m na światowy czempionat.

Niestety, kontuzja wyeliminowała z ekipy czołową płotkarkę w kraju Klaudię Siciarz z AZS AWF Kraków.

Czy nasi młodzi lekkoatleci w Bydgoszczy nawiążą do osiągnięć swych starszych koleżanek i kolegów w Amsterdamie?

Jan Otałęga

W środę rozpoczynają się 23. lekkoatletyczne mistrzostwa Europy. Gospodarzem imprezy jest Amsterdam, który ma szczególne miejsce w dziejach polskiego sportu.

W 1928 roku właśnie w tym holenderskim mieście Polska zdobyła swój pierwszy złoty medal olimpijski, jej autorką była lekkoatletka Halina Konopacka, która wygrała rzut dyskiem. Mamy nadzieję, że do niedzieli doczekamy się w Amsterdamie niejednego Mazurka Dąbrowskiego.

PZLA wysyła na ME 70-osobowy skład, to druga liczebnie nasza reprezentacja w historii, więcej biało-czerwonych, bo 71, było na ME w Barcelonie sześć lat temu. W zespole do Holandii są obrońcy tytułu sprzed dwóch lat z Zurychu – Anita Włodarczyk w młocie i 800-metrowiec Adam Kszczot. Włodarczyk, Paweł Fajdek w młocie oraz Piotr Małachowski w dysku to w tym roku światowi liderzy w swych konkurencjach. Nie wybiera się za to do Holandii inna nasza liderka światowej klasyfikacji, skoczkini wzwyż Kamila Lićwinko. Pozostaje też w kraju, by spokojnie przygotować się do igrzysk w Rio, kulomiot Tomasz Majewski.

Na ostatnich igrzyskach w Londynie z Krakowa startowało 4 lekkoatletów, wszyscy z AZS AWF: Agnieszka Szwarnóg (chód na 20 km), Matylda Szlęzak (3000 m z prz.), Grzegorz Sudoł (chód na 20 km) i Rafał Sikora (chód na 50 km), wszyscy bez większych sukcesów. W Pekinie reprezentowało Małopolskę 7 osób. Ilu ma szanse do Rio?

Przede wszystkim 38-letni Grzegorz Sudoł, który chce w dawnej stolicy Brazylii maszerować na 50 km, czyli na swym koronnym dystansie, a nie jak 4 lata temu na 20 km. – W chodziarskim „maratonie” czuję się lepiej niż w krótszym chodzie – twierdzi zawodnik. Aby wystartować w Rio, musi na mistrzostwach Polski w marcu, w słowackich Dudincach, osiągnąć limit PZLA 3.50 godz na 50 km. - Dam radę, mój rekord życiowy wynosi 3.41.20 – uważa Sudoł. W przypadku gdyby więcej zawodników uzyskało limit PZLA, zadecyduje ranking na podstawie startów od 22.08.2015 po 10 maja. Na razie występów chodziarze mają mało. Jak najlepszy czas w Dudincach będzie mocno przybliżał do Rio. W rezerwie zostanie Sudołowi występ 7 maja w drużynowych MŚ w Rzymie. Wydaje się, że największą przeszkodą dla chodziarza, by po raz czwarty zostać olimpijczykiem, może być… pech. Raz złamał żebro przed zawodami, kilka razy nagle zachorował na żołądek itd. – Mam nadzieję, limit pecha już się wyczerpał – mówi zawodnik.

Trzech medalistów mistrzostw Europy i Świata w lekkiej atletyce spotkało się z młodzieżą nowohuckich szkół, by przybliżyć jej tajniki sportu.

Spotkanie zorganizował Małopolski Związek Lekkiej Atletyki przy współudziale Gimnazjum im. Bogdana Jańskiego na osiedlu Niepodległości, znane z wielu sportowych inicjatyw. Uczniowie i uczennice mogą poza nauką rozwijać swe sportowe pasje. Spotkanie nosiło hasło: „Nie bój się sięgać gwiazd!” współuczestnikami byli: Urząd Krakowa, Miejskie Centrum Profilaktyki Uzależnień, MOS Kraków-Wschód oraz MZLA, których przedstawiciele pojawili się w nowohuckim gimnazjum.

Zaproszonymi asami „królowej sportu” byli: Marcin Urbaś (AZS AWF Kraków), już po zakończeniu kariery, olimpijczyk, halowy mistrz Europy na 200 m, Grzegorz Sudoł (AZS AWF Kraków), wciąż startujący chodziarz, medalista MŚ i ME, marzący teraz o wyjeździe na swe czwarte igrzyska olimpijskie oraz trener chodu Ilja Markow, były wicemistrz olimpijski i mistrz świata w barwach Rosji w marszu na 20 km, od lat szkoleniowiec w Małopolsce, prezes stowarzyszenia Niepołomice Biegają. Zaproszone zostały też dwie utalentowane lekkoatletki, stojące u progu kariery: skoczkini wzwyż, młodzieżowa mistrzyni Polski z ub. roku Justyna Konior (AZS AWF Kraków) oraz kulomiotka, medalista OOM Anna Niedbała (Wawel Kraków).

Rozmowa z KATARZYNĄ BRONIATOWSKĄ

- Najstarsi hejnaliści na Wieży Mariackiej nie pamiętają, aby w corocznych najważniejszych na świecie imprezach lekkoatletycznych brakło krakowian. A tak się stało w minionym roku na światowym czempionacie w Pekinie. Z Małopolski był tam jedynie trener…

- Mam nadzieję, że to chwilowy regres. Mnie też marzył się występ w Pekinie. Sezon zaczął się nieźle, w halowych mistrzostwach Europy w Pradze w biegu na 1500 m byłam czwarta (dwa lata wcześniej w Goeteborgu miałam brąz). Z nadzieją przystąpiłam do sezonu letniego, pojechałam w lipcu na Uniwersjadę do Korei Południowej, tam zerwałam ścięgno achillesa. Poruszałam się o kulach, plany sportowe upadły. Po wyleczeniu wznowiłam treningi i teraz myślę o kwalifikacjach do igrzysk w Rio de Janeiro na 1500 m. Liczę, że impas ubiegłoroczny będzie przełamany i krakowian nie braknie na olimpijskim stadionie. Bardzo duże postępy w pchnięciu kulą poczynił Michał Haratyk, szanse wyjazdu mają też chodziarz Grzegorz Sudoł, skoczkini w dal Karolina Zawiła, cała trójka z mego klubu AZS AWF Kraków. Ja też zgłaszam akces. Może „czarnym koniem” polskiej ekipy, jeśli można tak powiedzieć, okaże się debiutująca w biegu przeszkodowym biegaczka z Wieliczki Karolina Półrola?

W Portland, położonym w stanie Oregon, (USA) od dziś do niedzieli odbędą się halowe lekkoatletyczne mistrzostwa świata z udziałem 17–osobowej polskiej reprezentacji.

16. IAAF HMŚ w Portland - foto: Aleksandra Szmigiel-Wiśniewska

Pierwsza taka impreza odbyła się w 1985 r. w Paryżu, a dwa lata później światowy czempionat pod dachem ruszył już oficjalnie. Polska – Sopot – była organizatorem ostatnich HMŚ, w 2014 r. Wtedy złoty medal zdobyła w skoku wzwyż Kamila Lićwinko (wspólnie z Rosjanką Mariją Kucziną, która z powodu zawieszenia przez IAAF federacji rosyjskiej nie będzie obecna w Portland)), srebro wywalczyli na 800 m Angelika Cichocka i Adam Kszczot. W sumie biało-czerwoni w historii HMŚ wywalczyli 25 medali, w tym 3 złote.

Rozmowa z MICHAŁEM HARATYKIEM, numerem 1. na światowej liście
Michał Haratyk na HMPS w Toruniu - fot. Tomasz Kasjaniuk (PZLA)

- Ależ sprawił Pan sensację! 21,35 m w mityngu Pedro’s Cup w Łodzi oznacza, że niespełna 24-letni lekkoatleta krakowskiego AZS AWF Michał Haratyk został liderem światowej listy pchnięcia kulą w hali w tym sezonie. Tamten sezon kończył Pan z rezultatem 20,10. Eksplozja na rzutni w Łodzi zaskoczyła, czy była zaplanowana?

- Nieco wcześniej w Spale pobiłem rekord życiowy wynikiem 20,74. Z kolei na treningu pchnąłem 20,90. Czułem, że granica 21 metrów może paść, choć może nie aż tak wyraźnie. Cieszę się, ale jestem spokojny. Wiele osób gratuluje mi liderowania w światowej klasyfikacji; odpowiadam, że to początek sezonu. Mistrz świata Niemiec Storl czy utytułowani Amerykanie jeszcze nie startowali.

- Zapewne przeczytali o wyniku nieznanego im kulomiota z Krakowa. Może przysłali do Tomasza Majewskiego sms-a z zapytaniem: kto to jest ten Haratyk?!

Rozmowa z maratończykiem HENRYKIEM SZOSTEM

- W zakończonym niedawno warszawskim maratonie, który zarazem był mistrzostwami Polski, zajął Pan drugie miejsce za Arturem Kozłowskim z Sieradza. Mistrzem kraju w maratonie był Pan dotąd trzykrotnie, w tym w ostatnich latach w Warszawie dwa razy z rzędu. Jakiś niedosyt z braku hat tricku?

W Toruniu rozegrano 60. jubileuszowe lekkoatletyczne mistrzostwa Polski w hali, będące zarazem ostatnią szansą zdobycia kwalifikacji do halowych MŚ w Portland (USA). 

Ciekawie zapowiadał się finał pchnięcia kulą z powodu spodziewanego ataku rywali na pozycję starego mistrza Tomasza Majewskiego (AZS AWF Warszawa). Atak się powiódł, wygrał Rafał Kownatke (LKS Puck) przed Konradem Bukowieckim (Gwardia Szczytno) obaj po 20,37, trzeci był Majewski 20,33. Dopiero za  nimi Michał Haratyk (AZS AWF Kraków) 19,81, który ma w tym sezonie najlepszy wynik w kraju. Mimo niepowodzenia w Toruniu Haratyk (wraz Bukowieckim) ma być zakwalifikowany do polskiej ekipy na światowy czempionat.

Rozmowa z KRZYSZTOFEM BODURKĄ

Krzysztof Bodurka z KS Cracovia 1906 został powołany do reprezentacji kraju i ma wystąpić w mistrzostwach Europy w biegach górskich.

Mistrzostwa rozegrane zostaną w lipcu w Arco, w regionie Trydentu. 26-letni biegacz Cracovii zaczął przygotowania do swego debiutu na tak prestiżowej imprezie. Lekkoatletykę uprawia od 6 sezonów, wcześniej grał w piłkę nożną. Pochodzi z podkrakowskich Nielepic, więc znalazł się w pobliskich Orlętach Rudawa, w których przed laty wychował się Adam Nawałka. Trochę sezonów kopał piłkę, aż pechowo nabawił się kontuzji po uderzeniu w nerkę.