W sobotni poranek słońce nad krakowskim niebem ewidentnie dawało do zrozumienia, że wiosna przełamała ostatnie zimowe zasieki; że czapki, rękawiczki, szaliki, które były nieodzowne jeszcze na początku tygodnia, mogą wreszcie wylądować w szafie; że czas ruszać po sukcesy, rekordy, zwycięstwa.
Ruszyli o jedenastej przed południem. Było ich trzysta dwadzieścioro siedmioro, a rywalizowali w kategoriach wiekowych do 12, 14 i 16 lat. Zadanie przed nimi postawione nie należało do najłatwiejszych. Stawiamy na wszechstronność – takie intencje przyświecały bowiem Małopolskiemu Związkowi Lekkiej Atletyki, który zorganizował 1. Otwarte Mistrzostwa Krakowa w Wielobojach. W związku z tym, aby zostać sklasyfikowanym, trzeba było wziąć udział w co najmniej dwóch mniej lub bardziej zróżnicowanych konkurencjach. Jednym szło lepiej, drugim ciut gorzej, wszelako żadnej zawodniczce i żadnemu zawodnikowi nie można było odmówić tego, co w sporcie jest najważniejsze – ambicji i chęci pokazania się z jak najlepszej strony. Dla wielu oznaczało to tylko, a może aż, ukończenie konkurencji, dla innych walkę o wygraną. Wśród tych drugich na wyróżnienie zasługują wyczyny Krzysztofa Korzeniowskiego z Wieliczanki, który dwa lata temu błyszczał w zawodach Nestle Cup, a teraz okazał się niedościgniony zarówno na 100 metrów jak i w skoku w dal, w obu tych konkurencjach ustanawiając, rzecz jasna, rekordy życiowe. Wydaje się, że ten filigranowy, trzynastoletni lekkoatleta już niebawem przebiegnie setkę poniżej 13 sekund, zaś w skoku w dal przekroczy 5 metrów.
Swój niebagatelny talent potwierdziła także Julia Przybyś, która po raz pierwszy w karierze pchnęła kulę poza granicę trzynastu metrów (13,18), a w rzucie dyskiem także poprawiła swoją życiówkę, uzyskując 40 metrów i 20 centymetrów.
Tych „pierwszych razów” było w sobotę co niemiara, głównie, choć nie tylko, w odniesieniu do nagminnie poprawianych rekordów życiowych. Było tak chociażby w przypadku młodego sprintera ze Stryszawy Jakuba Pietrusy. W trakcie 11. Małopolskiego Memoriału Trenerów, który rozpoczął się tuż po zakończeniu zawodów wielobojowych, przebiegł on 100 metrów w 10,82 sek., poprawiając rekord życiowy aż o 21 setnych sekundy. Daje mu to obecnie trzecie miejsce na tegorocznej liście krajowej w kategorii wiekowej do lat 18, z minimalną stratą do poprzedzających go zawodników.
Czy coś jeszcze wydarzyło się w sobotę na stadionie AWF-u w Krakowie po raz pierwszy? Co najmniej dwie rzeczy.
Biegowy talent z Krakowa Aleksandra Wsołek, która dotychczas preferowała dystanse płaskie, zadebiutowała na płotkach. Przed zawodami Ola bardzo przeżywała to nowe otwarcie, trochę się stresując, czy aby wszystko będzie dobrze, czy nie przytrafi się jakiś błąd techniczny, czy wytrzyma fizycznie. Obawy okazały się jednak płonne. To był bardzo dobry bieg w jej wykonaniu, a fakt, że na ostatnich metrach omal nie dogoniła znacznie bardziej doświadczonej Katarzyny Martyny pokazuje, że przyszłość na niskich płotkach może być dla niej bardzo, bardzo owocna.
Tak więc na 400 metrów przez płotki kobiet walka trwała do ostatnich metrów. Nie inaczej było w wielu innych konkurencjach, z dystansem 800 metrów pań na czele. Katarzyna Chryczyk prowadziła przez większą część trasy, jednak na ostatniej prostej, czająca się cały czas za jej plecami Marharyta Kachanava wyprzedziła ją i to ona jako pierwsza minęła linię mety. I choć taki rozwój wypadków nie jest na lekkoatletycznych arenach niczym szczególnym, to jednak bieg ten miał wyjątkowy charakter – miał on bowiem swoją patronkę. Czesława Mentlewicz, bo właśnie jej pamięci był poświęcony, z pewnością na takie wyróżnienie zasłużyła. Dlaczego? Cóż, frazesem byłoby napisać, że ze względu na ciężką pracę, której tytanem była przez całe życie. Wszak każdy z nas, aby dojść do czegoś w dowolnej dziedzinie, musi dawać z siebie wszystko. Czym w takim razie wyróżniała się pani Czesława? Otóż tym czymś był pozytywny, radosny stosunek do otaczającego świata. Trzeba popracować w polu? Nie ma problemu, wszak mała dziewczynka pochodząca ze wsi musi znać się na pracach gospodarczych. Trzeba przeskoczyć małą rzeczkę, która płynie tuż za domostwem? Cóż za kłopot. A że przy okazji można ponabijać się z tych, którzy nie mają takiej skoczności i zamoczą nieco odzież i obuwie... Trzeba przejść trzy kilometry w jedną stronę do szkoły? Z takimi pokładami energii to żadne wyzwanie.
W szkole była w sporcie numerem jeden. Nie dziwota więc, że rozpoczynając edukację na poziomie średnim, od razu spróbowała swych sił w naborze do klubu sportowego. Przebrnęła przez sito kwalifikacyjne i w ten sposób na całe swe sportowe życie związała się z Kłosem Olkusz. Zaczynała od sprintu i skoku w dal, jednak dość szybko okazało się, że lepiej czuje się na dystansach średnich. A że od biegów średnich już tylko krok do biegów długich…
Po raz pierwszy w historii polskiej la. odbył się bieg kobiet na dystansie 5 km. Zwyciężczyni tej konkurencji Czesława Mentlewicz (Kłos Olkusz) ustanowiła czasem 17.05.2 rekord Polski – tak krakowskie Tempo z dnia 6 września 1982 opisywało przebieg Mityngu Białej Gwiazdy, który odbył się na stadionie Wisły w Krakowie. I niech ktoś powie, że nie warto w życiu być pionierem. Wszak pierwszych rekordzistów pamięta się na zawsze.
Skoro były sprinty, były biegi średnie, były długodystansowe, to co jeszcze pozostało? Ekstremum ekstremów – 42 kilometry 195 metrów.
Już nigdy więcej – powiedziała Czesława Mentlewicz po pierwszym swym ukończonym maratonie. I był to jeden z nielicznych przypadków, kiedy nie dotrzymała słowa. Szybko stała się bowiem czołową maratonką w Polsce, cenioną także na świecie. No ale czyż można nie cenić kogoś, kto w Maratonie Nowojorskim zajmuje 12. miejsce? A taką właśnie lokatę zajęła pani Czesława w najsłynniejszym biegu na naszym globie w roku 1988.
Biegając, przemierzyła wszystkie kontynenty, stając na podium maratonów we Francji, Holandii, Nowej Zelandii, Maroku czy Izraelu. W kraju też zdobywała sporo medali, jednak na najwyższy stopień podium wdrapać się nie mogła. Jednakowoż wytrwałość zazwyczaj popłaca. W roku 1993 w Brzeszczach odbyły się mistrzostwa Polski w półmaratonie. Triumfatorka osiągnęła czas 1:21:14. A zwyciężczynią okazała się… Czesława Mentlewicz. Była pierwsza, była najlepsza, była mistrzynią.
I choć potem startowała jeszcze przez dziesięć lat, to od 1995 roku jej głównym zajęciem stała się praca z młodzieżą. Jej wychowankowie raz wygrywali, raz przegrywali. Jak to w życiu. Zawsze jednak z uprawiania królowej sportu czerpali, i czerpią nadal, satysfakcję, radość. Bo w sporcie o to przecież głównie chodzi.
DZ

Rozmowa z Klaudią Siciarz, lekkoatletką AZS AWF Kraków

- Gratulacje za mistrzostwo Polski w hali w Toruniu w biegu na 60 metrów przez płotki oraz uzyskanie trzeciego w tym sezonie wyniku w Europie 7,95 s. To było zgodne z planem, czy jest element zaskoczenia?

- Zaskoczona nie byłam, bo w poprzednich startach kręciłam się koło granicy 8 sekund, więc z każdym biegiem była nadzieja, że pokonam tę barierę. Reakcję startową miałam dobrą, na dystansie wpadłam we właściwy rytm i stąd ten wynik oraz wygrana. To mój drugi tytuł mistrzowski w hali, poprzedni dwa lata temu też w Toruniu, kiedy zarazem ustanowiłam rekord świata do lat 20 wynikiem 8,00 s. Do tego roku to był mój rekord życiowy.

Bardzo dobrze spisała się w pierwszym dniu 63. lekkoatletycznych halowych mistrzostw Polski w Toruniu Klaudia Siciarz z AZS AWF Kraków.

21-letnia zawodniczka sięgnęła w biegu na 60 m ppł po złoty medal. Uzyskała trzeci w tym roku wynik w Europie 7,95, to jej rekord życiowy w hali. Zdecydowanie pokonała największą swą konkurentkę w kraju Karolinę Kołeczek (AZS UMCS Lublin) 8,03. Krakowska płotkarka była już halową mistrzynią Polski dwa lata temu, wtedy ustanowiła rekord świata juniorek na tym dystansie. Dysponuje dobrymi warunkami fizycznymi, jest ambitna, mobilizują ją wielkie cele. - Cieszę się z przełamania bariery 8 sekund w tych płotkach – powiedziała Klaudia Siciarz. - Już w biegu eliminacyjnym miała obiecujący wynik 8,00, a w finale było jeszcze lepiej. Teraz z panią trener Ewa Ślusarczyk zajmiemy się przygotowaniami do halowych ME w Glasgow, już za dwa tygodnie. Zawsze stawiam sobie wysokie wymagania, więc liczę tam na udany występ.

Rozmowa z prezesem Małopolskiego Związku Lekkiej Atletyki Grzegorzem Sobczykiem

- Kolejny sezon lekkoatletyczny za nami. Czas na podsumowania. Jaki on był dla Małopolski?

- Przede wszystkim zacznę od smutnego pożegnania. W tym roku pożegnaliśmy Czesławę Mentlewicz, medalistkę mistrzostw Polskich w biegach długodystansowych. W czasie swojej bogatej kariery zdobyła liczne medale krajowe w biegach długich na stadionie, ulicy oraz w przełajach. Po zakończeniu kariery w dalszym ciągu była związana z swym klubem LKS Kłos Olkusz, w którym pracowała jako trenerka. Dała się poznać jako osoba radosna i przyjacielska. Czesława Mentlewicz (z domu Pacia, urodzona w 1956 r.) zdobywała medale mistrzostw Polski w latach 1983-1995 na wielu dystansach, od 1500 m do maratonu. Wielokrotnie stawała na podium MP, mając takie osiągnięcia: złoty medal – półmaraton (1993), srebrne medale – 10 000 m (1984) i 20 km (1984), brązowe medale – bieg przełajowy (1983), 5000 m (1984), 20 km (1989) i maraton (1990).

- Żegnamy wybitną zawodniczkę i trenerkę, licząc, że jej osiągnięcia będą kontynuować następcy. Jakie były główne akcenty w minionym sezonie małopolskiej „królowej sportu”?

Chód: czasy teraz chude

W naszych rozważaniach o stanie posiadania i perspektywach rozwoju małopolskiej „królowej sportu” pora na chód sportowy.

Był czas - nie tak dawny – kiedy Kraków był potęgą w tych konkurencjach lekkoatletycznych. Koniec lat 90 XX wieku i początek naszego stulecia to złota era Roberta Korzeniowskiego. Zawodnik krakowskiego WKS Wawel aż czterokrotnie był mistrzem olimpijskim, 3 razy w chodzie na 50 km, raz na 20 km. Czterokrotny olimpijczyk, ponadto trzykrotnie był mistrzem świata na 50 km, a dwa razy mistrzem Europy na tym dystansie. Ustanowił rekord świata na 50 km, odniósł niezliczone triumfy w innych imprezach. Dwa razy był wybierany najlepszym sportowcem Polski, a 5-krotnie najlepszym Asem Małopolski. W tych czasach organizował w Krakowie zawody chodu „Na Rynek marsz!”, które przyciągały czołówkę światową oraz licznych kibiców.

Razem z nim startował Grzegorz Sudoł (AZS AWF Kraków), który po zakończeniu kariery przez Korzeniowskiego był najlepszym polskim chodziarzem. Trzy razy został olimpijczykiem. Specjalizował się na 50 km, został brązowym medalistą mistrzostw świata i wicemistrzem Europy.

W rozegranych w Inowrocławiu drużynowych mistrzostwach Polski lekkoatleci AZS AWF Kraków zajęli 3. miejsce. Zwyciężył klub AZS UMCS Lublin.
Akademicy z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej zdobyli w zawodach 120 pkt, wyprzedzając AZS AWF Warszawa 112, krakowski AZS AWF 105, a w finałowej stawce uczestniczyło 8 drużyn, wyłonionych na podstawie zawodów w czerwcu, do których mógł się zgłosić każdy klub z kraju.
Po raz drugi finał Tamex Ekstraklasy Ligi Lekkoatletycznej odbył się według nowej formuły.

- Przez wiele lat zawody ligowe trwały cały dzień, rozgrywano maksimum konkurencji, jednak trwające nawet po 10 godzin zawody były w efekcie nużące dla widzów. Nowe kierownictwo PZLA postanowiło nadać rozgrywkom dynamiki – informuje członek zarządu związku Grzegorz Sobczyk z Krakowa. - Teraz w finale rozgrywa się tylko po 10 konkurencji kobiet i mężczyzn oraz sztafetę mieszaną 4x400 m, co pozwala zmieścić program zawodów w 3 godzinach. Widowisko staje się przystępne dla widzów, daje możliwość transmisji telewizyjnej, jest szansą przyciągnięcia do lekkoatletyki sponsorów. Kolejna nowość, punkty zawodnicy zdobywają za miejsce na mecie, a nie za uzyskany czas, skok czy rzut.

Rok temu w Jeleniej Górze krakowian nie było na podium, teraz sięgnęli po brąz. Najwięcej punktów dla AZS AWF przysporzyli zwycięzcy swych konkurencji: Michał Haratyk w kuli 21,21, Mateusz Różański w dal 7,34, Katarzyna Broniatowska na 1500 m 4.18,24 i Justyna Konior wzwyż 1,75. Dwa drugie miejsca wywalczyła Klaudia Siciarz – na 100 m 11,86 i na 100 m ppł 13,07. Tu uległa Karolinie Kołeczek, która w płotkach uzyskała najlepszy w tym roku wynik w Polsce 12,93.
Może zdziwić obecność w szeregach AZS AWF Kraków Michała Haratyka, który należy od niedawna do klubu Sprint Bielsko-Białas, czy Mateusza Różańskiego z AZS PWSZ Tarnów, Regulamin jednak zezwala, aby na finał ekstraklasy każdy klub mógł wypożyczyć nawet do 6 zawodników z innych barw. Twórcy nowej formuły chcieli uatrakcyjnić zawody finałowe obecnością jak największej liczby gwiazd „królowej sportu”.

- Sezon lekkoatletyki zbliża się do końca, ale nadal we wrześniu jesteśmy na stadionach - mówi prezes MZLA Grzegorz Sobczyk. - W najbliższą sobotę w Krakowie na stadionie AWF od godziny 11.30 odbędą się międzywojewódzkie mistrzostwa młodzików oraz mityng „I ty możesz zostać mistrzem”. Z kolei 15 września zawody młodzieżowe – mistrzostwa województwa dzieci i młodzików - urządzi Tarnów, a w ostatniej imprezie sezonu 30 bm, Memoriale dr. Aleksandra Moroza na obiekcie AWF, organizowanym przez Cracovię 1906, wystąpią seniorzy i juniorzy. To nie wszystko . Dla młodzieży, chętnej pójścia w ślady Siciarz czy Haratyka, organizowane są na stadionie AWF o 16.30 czwartki lekkoatletyczne. Kontynuujemy program „Lekkoatletyka dla każdego” , zajęcia dla wszystkich chętnych odbywają się w następujących lokalizacjach:

Szczegóły naszej akcji i imprez - na stronie internetowej Małopolskiego Związku Lekkiej Atletyki. Warto korzystać z tych okazji treningów, to doskonała rekreacja dla każdego, przy okazji dla wielu młodych może być pierwszym etapem w sportowej karierze. Zapraszamy!

Jan Otałęga

W nadchodzących mistrzostwach Europy w lekkoatletyce (6-12 sierpnia) w Berlinie weźmie udział dwoje krakowian z AZS AWF: Klaudia Siciarz i Jakub Mordyl.

Polska wystawia 86-osobowy skład, najliczniejszy w historii ME. Krakowska para debiutuje w takiej imprezie. 20-letnia Klaudia Siciarz pobiegnie na 100 m przez płotki. W tym sezonie, pierwszym po okresie juniorskim, przebojem weszła do czołówki krajowej seniorek, jej wynik 12,94 jest najlepszy w Polsce. Podopieczna trener Ewy Ślusarczyk niedawno w Lublinie została mistrzynią Polski seniorek. Mimo młodego wieku zawodniczka wykazuje silną odporność psychiczną, na stadionach nie ma tremy. Jak twierdzi, przed biegiem nie stresuje się obecnością utytułowanych rywalek, tylko koncentruje na swoim biegu. Ma dobre warunki fizyczne, jest wysoka. Zabłysnęła jako juniorka halowym rekordem świata na 60 m ppł czasem 8,00, zdobyła brąz na ME juniorek na 100 m ppł. Obecnie jest studentką AWF w Krakowie, na zajęcia i treningi dojeżdża z rodzinnych Wawrzeńczyc.

Jakub Mordyl jest objawianiem tego sezonu w biegu na 400 m ppł. 22-letni podopieczny trenera Andrzeja Gizy pochodzi z Woli Rzędzińskiej, startował w barwach tarnowskiego MLUKS, teraz jako student Uniwersytetu Rolniczego broni klubu AZS AWF Kraków. Został wicemistrzem Polski, a czas 50,17 jest drugi w kraju w tym roku po Patryku Dobku (MKL Szczecin) 49,01. Krakowski biegacz dysponuje dobrymi warunkami fizycznymi. Jak mówi, wzrost, który pomaga w pokonywania płotków oraz wytrzymałość biegowa to jego atuty.

Jak spisze się na Stadionie Olimpijskim w Berlinie młody, krakowski duet płotkarski, przekonamy się niebawem. Z pewnością będzie to ich pierwszy, ważny krok w karierze, której celem są igrzyska olimpijskie w Tokio za dwa lata. Niestety, nie mogła ubiegać się o udział w ME biegaczka na 400 m ppł i sztafety 4x400 m, tegoroczna halowa wicemistrzyni świata w biegu rozstawnym Aleksandra Gaworska (AZS AWF), która podczas treningu doznała kontuzji kolana. Z Krakowa ubyli w tym roku nasi reprezentacji w Berlinie: kulomiot Michał Haratyk i chodziarz Rafał Sikora, są już przedstawicielami klubów spoza Małopolski.

Jan Otałęga

Trzeba rzutom pomóc

Jaka jest kondycja małopolskiej „królowej sportu”, jakie jej perspektywy? W poprzednich odcinkach naszych rozważań zajmowaliśmy się biegami krótkimi, średnimi, długimi i płotkami. Teraz kolej na blok rzutów, czyli kuli, dysku, młota i oszczepu kobiet i mężczyzn.

Przed wieloma laty oszczep był mocną stroną sekcji lekkoatletycznej Cracovii, przed wojną Maria Malinowska była nawet rekordzistką świata w oszczepie, w odmianie rzutów oburącz. Po wojnie brylowała oszczepniczka Urszula Figwer (AZS Kraków), dwukrotna olimpijka i uczestniczka mistrzostw Europy. W ostatnich latach rozwinął się w AZS AWF Kraków talent kulomiota Michała Haratyka, wicemistrza Europy, ale który zimą z Krakowa wrócił już do Bielska-Białej. Wygląda, że jednak ma w podwawelskim grodzie następczynię, bo w pchnięciu kulą kobiet wielkie postępy uczyniła do niedawna juniorka Wawelu Kraków, podopieczna trenera Jana Michniaka Anna Niedbała, która zdobyła brązowy medal mistrzostw Europy juniorek.

Oto opinie dwóch doświadczonych szkoleniowców konkurencji rzutowych z WKS Wawel:

Rozmowa z Katarzyną Martyną, biegaczką WKS Wawel

- Startowała Pani w zwycięskim dla Polski czwórmeczu do lat 23 z Czechami, Słowenią i Węgrami na stadionie AWF w Krakowie, zajmując w biegu na 400 m ppł. trzecie miejsce…

- Z miejsca na mecie w gronie siedmiu rywalek jestem zadowolona, natomiast czas 59,89 mógł być lepszy. Jednak pogubiłam się między płotkami na wirażu.

- Jak ocenia Pani tegoroczny sezon?

- Jak dotąd, udany, ustanawiałem rekordy życiowe. W czerwcu we Wrocławiu uzyskałam na 400 m ppł 59,53, co było najlepszym w tym roku wynikiem w Polsce w kategorii do lat 23. Potem w Sieradzu miałam na 400 m wynik 54,61. Podczas mistrzostw Polski do lat 23 zdobyłam na płotkach srebrny medal. To cieszy, choć jest mały niedosyt, do złotego medalu, było blisko. Jeszcze poprawiałam swe rekordy na krótszych dystansach.

- Ma Pani dopiero 20 lat, w biegu płotkarskim czas 59,53 był lepszy w kraju od kilku starszych roczników, to rokuje dobre perspektywy. Dopiero na czwórmeczu w Krakowie Helena Dalke z OŚ AZS Poznań miała lepszy czas 59,49. Jednak w zimie były obawy, czy będzie Pani biegać w tym sezonie…

- Tak, miałam kłopoty ze ścięgnem achillesa. Bałam się o tegoroczny sezon. Dopiero w lutym zacząłem trenować, o startach w hali nie było mowy. Teraz ze zdrowiem jest lepiej.

- Uprawiała Pani głównie skok w dal, skąd zamiana konkurencji?

Rozmowa z Jakubem Mordylem, biegaczem AZS AWF Kraków

- Podczas meczu lekkoatletycznego w Krakowie Polska – Czechy – Słowenia – Węgry do lat 23 wygrał Pan bieg na 400 m przez płotki w bardzo dobrym czasie 50,17…

- Forma jest, pogoda była korzystna, słoneczna, z moim trenerem Andrzejem Gizą postanowiliśmy, że pobiegnę na maksa. W dodatku mamy w Krakowie szybką bieżnię, ten tartan sprzyja biegaczom. Pobiłem swój rekord życiowy o 0,57 s, to dużo, a co ważne uzyskałem minimum PZLA (50,40) na sierpniowe mistrzostwa Europy seniorów w Berlinie.

- Bieganie na maksa też wymaga pewnej sztuki…

- Tak, zacząłem spokojnie, kontrolowałem bieg, a na przedostatnim wirażu już prześcignąłem rywali. Tylko Czech Mueller jeszcze się trzymał, ale na ostatniej prostej szybko dałem radę.

- Wzrost, 194 cm, jest Pana dużym atutem!

- Jak najbardziej, łatwiej mi pokonywać płotki (śmiech). Dla niższych zawodników są większą przeszkodą. Tak więc warunki fizyczne mi sprzyjają. Nie tylko wzrost, moim atutem jest wytrzymałość na całym dystansie.

Rozmowa z Klaudią Siciarz, lekkoatletką AZS AWF Kraków

- Wygrała Pani bieg na 100 metrów przez płotki podczas mityngu w Bydgoszczy, pokonując groźne rywalki z Niemiec i Finlandii, jak i krajową rywalkę Karolinę Kołeczek. Czas 13,15 s jest nowym rekordem życiowym…
- Poprzedni mój rekord wynosił 13,27, był ustanowiony rok temu. Ten wynik w Bydgoszczy nawet mógł być lepszy, ale popełniłam błąd na pierwszym płotku, w dodatku wiatr nam nie pomagał. Ale i tak bardzo się cieszę. To był mój pierwszy występ w tym sezonie na płotkach. Jeszcze biegałam 100 metrów płaskie w akademickich mistrzostwach Polski, miałam czas 11,91. Płotki to jednak moja koronna konkurencja…

- Oczywiście, jako juniorka ustanowiła Pani halowy rekord świata na 60 m ppł!

- Teraz już jestem w grupie wiekowo starszej. W ostatnim sezonie halowym zrezygnowałam z biegania w hali. Najpilniejsze było wyleczenie się z dolegliwości, jeszcze w styczniu miałam badanie pleców. Okazało się wszystko w porządku, jestem pod opieką fizjoterapeutyczną Janusza Trytka i mogę myśleć o sezonie letnim. Trochę później zaczęłam treningi, ale wraz z moją panią trener Ewą Ślusarczyk pracujemy nad osiągnięciem formy. Występ w Bydgoszczy był dobrym prognostykiem.

- Jaki jest Pani główny cel sportowy w tym roku, Berlin?

Czytaj więcej: Na dystansie do Berlina

19-20 maja w Łodzi odbyły się mistrzostwa Polski klubów AZS w lekkoatletyce. Na podium nie brakło studentów – sportowców z Krakowa i Tarnowa.

W punktacji klubowej AZS AWF Kraków zajął drugie miejsce za OŚ AZS Poznań, a trzeci był AZS AWF Wrocław. W klasyfikacji uczelni krakowska AWF była również druga, najlepszy był AWF Wrocław, a brąz przypadł AWFiS Gdańsk.

Rozmowa z biegaczem Adamem Czerwińskim (UKS Lider Siercza)

- Podczas mityngu na stadionie AWF w Krakowie wygrał Pan bieg na 1000 metrów i ustanowił czasem 2.21,44 rekord życiowy. Chyba najbardziej zaskoczeni tym byli widzowie…

- Kto wie, może tak. Już kilka sezonów nie ścigam się na bieżniach stadionowych, więc zapewne nie spodziewano się tak dobrego mojego wyniku. Mnie ten wynik bardzo ucieszył, poprzedni swój rekord życiowy na 1000 metrów ustanowiłem bodaj osiem lat temu. Te zawody więc wykazały, że mogę być dobrej myśli przed sezonem.

- Przed kilku laty ścigał się z czołówką krajową na dystansach średnich i dłuższych, był w 2011 roku wicemistrzem Polski na 1500 metrów, ponadto dwa razy halowym mistrzem kraju na tym dystansie. Potem Adam Czerwiński zniknął, pokazał się dopiero w tym roku, najpierw wygrywając halowe mistrzostwa Polski na 3000 m, a teraz zasygnalizował wysoką formę w Krakowie…

Rozmowa z prezesem Małopolskiego Związku Lekkiej Atletyki Grzegorzem Sobczykiem

- W jakich nastrojach pożegnaliśmy na dworze „królowej sportu” poprzedni rok?

- W dobrych, a dodam, że rok 2017 stanowił 95-lecie oficjalnej działalności lekkoatletyki na ziemi krakowskiej. Ten jubileusz uczciliśmy podsumowaniem naszych działań podczas odświętnej wieczornicy, zorganizowanej w Osieczanach. Miniony sezon sportowy należy ocenić pozytywnie. Aleksandra Gaworska (AZS AWF) zdobyła brąz w w sztafecie 4x400 m podczas MŚ, zdobywała 1. miejsce w sztafecie podczas Uniwersjady, także złoto w sztafecie w młodzieżowych ME. Michał Haratyk (AZS AWF) był piąty w kuli na MŚ. W sztafecie 4x400 m na młodzieżowych ME złoty krążek wywalczyła też Mariola Karaś (AZS AWF).Brązowe medale przywiozły z juniorskich ME Klaudia Siciarz (AZS AWF) na 100 m ppł oraz Anna Niedbała (Wawel) w kuli. Siciarz biła też rekordy halowe Europy i świata juniorek na 60 m ppł. To najważniejsze osiągnięcia, a miejsc w czołówce reprezentantów Małopolski było więcej.

- Początek nowego sezonu mamy za sobą, to były starty w halach…

Czytaj więcej: Udany początek, a teraz nowe wyzwania

W rozegranych w Birmingham 17. halowych mistrzostwach świata polscy lekkoatleci zdobyli 2 złote medale, 2 srebrne i 1 brązowy.

Na najwyższym podium po starcie na 800 m stanął Adam Kszczot. Wcześniej bez trudu wygrał eliminacje, a w finale pobiegł jak zwykle czujnie, a na 200 metrów przed końcem, jak powiedział, „poszła petarda”. Wygrał z czasem 1.47,47, nie przeszkodziło mu, że Amerykanin Drew Windle pociągnął go za koszulkę. Rywala zdyskwalifikowano, ale potem cofnięto karę. Kszczot jest niepokonany w tym sezonie w hali. Za zwycięstwo w MŚ zainkasował 40 tys. dolarów, z kolei za wygrany cykl biegów World Indoor Tour 20 tys. Te nagrody przeznaczy dla rodziny, złoty medal biegacz zadedykował urodzonemu jesienią synowi Ignasiowi. 8 lat temu w halowych MŚ w Doha Kszczot wywalczył brąz, 4 lata temu w Sopocie srebro, teraz – z regularnością czterolecia – uzupełnił swą kolekcję o krążek z najwartościowszego kruszcu. Jest zawodnikiem RKS Łódź, trenuje pod okiem Zbigniewa Króla z Krakowa, współpracuje z psychologiem sportowym Janem Blecharzem, profesorem AWF Kraków.

Sensacyjne złoto w sztafecie 4x400 m wywalczyli: Karol Zalewski, Rafał Omelko, Łukasz Krawczuk, Jakub Krzewina, bijąc halowy rekord świata 3.01,77. Były biegacz AZS AWF Kraków, obecnie w Śląsku Wrocław Krzewina na finiszu wyprzedził prowadzącą od początku sztafetę USA. Po 17 latach biało-czerwoni znów mają złoto w tej konkurencji.

W Toruniu odbyły się 62. halowe mistrzostwa Polski w lekkoatletyce, które zarazem były końcowym sprawdzianem kadry przed halowymi MŚ w Birmingham (1-4 marca).

Na podium stawali też lekkoatleci z Małopolski. Mistrzem kraju na 3000 m został Adam Czerwiński (Wawel Kraków) z czasem 8.19,46. Złoto przypadło również Mateuszowi Różańskiemu (AZS PWSZ Tarnów), zwycięzcy w dal z rekordem życiowym 7,73.

Brązowy medal w pchnięciu kulą wynikiem 15,46 zdobyła Anna Niedbała z krakowskiego Wawelu. Wygrała Paulina Guba (AZS UMC Lublin), a jej rezultat 18,77 jest czwarty w tym roku w hali na świecie. Karolina Giza (Wieliczanka ) była trzecia na 1500 m 4.28,23, zwyciężyła Sofia Ennaoui (MKL Szczecin) 4.12,34. Następnie Giza była druga na 3000 m 9.29,51, wygrała Barbara Niewiedział (Korfantów) 9.23,94. Mariola Karaś, Joanna Banach, Mariusz Jurczyk i Jakub Mordyl (AZS AWF Kraków) wywalczyli srebro w nietypowej sztafecie miksta 4x400 m 3.28,52, ulegając o 1,32 s AZS AWF Warszawa.

Blisko medalu była na 400 m ubiegłoroczna medalistka MŚ seniorów i młodzieżowych ME w biegach sztafetowych, uznana przez „Dziennik Polski” sportowym odkryciem roku w Małopolsce Aleksandra Gaworska (AZS AWF Kraków). Na mecie była czwarta , a triumfowała Justyna Święty (AZS AWF Katowice) 52,11. - Medalu nie mam, ale nawiązałam walkę ze starszymi, doświadczonymi rywalkami, a wynik 52,63 jest moim rekordem życiowym, co mnie bardzo cieszy - powiedziała krakowianka. Jej trener Andrzej Giza dodał: - Czas Oli jest ósmy w historii polskiej la. Gaworska pojedzie do Birmingham, ma biegać tam w sztafecie.

Na tym samym dystansie u mężczyzn wysoką formę wykazał niedawny biegacz akademickiego klubu z Krakowa, obecnie w Śląsku Wrocław Jakub Krzewina. Wygrał z czwartym wynikiem w historii w hali polskiej l.a. 46,15. Były zawodnik AZS AWF Kraków, obecnie Sprintu Bielsko-Biała Michał Haratyk triumfował w pchnięciu kulą swym najlepszym tegorocznym wynikiem 21,47. Konrad Bukowiecki (AZS UWM Olsztyn), który kilka dni temu pobił rekord Polski (22,0), był drugi 20,60. Piotr Lisek (OSOT Szczecin) wykazał świetną dyspozycję o tyczce 5,83. Adam Kszczot (RKS Łódź) nie dał szans nikomu na 800 m 1.48,08.

Mistrzostwa krajowe w hali odbywają się w Toruniu od 2015 roku i przez cały ten okres sprint na 60 m wygrywa tam Remigiusz Olszewski (Zawisza Bydgoszcz), teraz czasem 6,69. Najszybszą Polką na 60 m okazała się Ewa Swoboda (AZS WF Katowice) 7,22.

(jot)

95 lat „królowej sportu” - 11

Rosną młode talenty

W naszym przeglądzie dziejów „królowej sportu” w Małopolsce dobiegamy do finiszu. Mamy rok 2017, czy w przyszłości krakowska lekkoatletyka nawiąże do wspaniałych osiągnięć poprzedników, czy rosną nowe talenty, które zastąpią dawnych mistrzów?

Zapewne tak. W tym sezonie podczas mistrzostw świata seniorów biegaczka Aleksandra Gaworska (AZS AWF Kraków), trenowana przez Andrzeja Gizę, w sztafecie 4x400 m zdobyła brązowy medal, stawała też na podium podczas Uniwersjady. Z kolei Michał Haratyk (AZS AWF Kraków), podopieczny Piotra Galona, był 5. w pchnięciu kulą w mistrzostwach świata. Na młodzieżowych mistrzostwach Europy do lat 23 w Bydgoszczy złote medale w sztafecie 4x400 m zdobyły Aleksandra Gaworska oraz Mariola Karaś (obie AZS AWF Kraków), trenowane przez Andrzeja Gizę. Monika Nowak (AZS AWF Kraków) w dysku znalazła się w finale MME; szkoliła się u Kazimierza Rusina, obecnie ćwiczy pod okiem Dominiki Tomczak.

Dwa medale przywiozły krakowianki z mistrzostw Europy juniorów do lat 19 w Grossetto. Klaudia Siciarz (AZS AWF Kraków) wywalczyła brąz w biegu na 100 m przez płotki, trenuje ją Ewa Ślusarczyk. Kulomiotka Anna Niedbała (Wawel Kraków) też zdobyła 3. miejsce, szkoli się u Jana Michniaka. 4. miejsce zajęła w tym włoskim mieście sztafeta narodowa 4x400 m, wśród której biegła Katarzyna Martyna (Wawel Kraków), trenująca pod kierunkiem Mariusza Pasia. 6. miejsce w skoku w dal zajął Mateusz Różański (AZS PWSZ Tarnów), jego trener to Jarosław Wałaszek. Czytaj więcej: 95 lat „królowej sportu” - 11

Maszerował po kolekcję złota

Gdyby ogłosić plebiscyt na najlepszego sportowca w oficjalnych dziejach lekkoatletyki w Małopolsce, z pewnością wygrałby Robert Korzeniowski. Jest najbardziej utytułowanym olimpijczykiem nie tylko w naszym regionie, ale i w całej Polsce. Chodziarz krakowskiego Wawelu ma swym koncie 4 złote medale olimpijskie, za nim są dopiero inni nasi sportowcy ze sławną Ireną Szewińską (3 mistrzostwa olimpijskie) na czele.

Robert Korzeniowski został mistrzem olimpijskim w chodzie na 50 km w Atlancie w 1996 roku, Sydney 2000 i Atenach 2004. Ponadto triumfował na 20 km w igrzyskach w Sydney 2000.

Lista jego osiągnięć jest imponująca. 3 -krotnie zostawał na 50 km mistrzem świata: Ateny 1997 r., Edmonton 2001 i Paryż 2003. W mistrzostwach Europy wygrywał na 50 km 2 razy: w Budapeszcie 1998 r. oraz Monachium 2002 r. (wtedy ME rozgrywano co 4 lata). Były też inne zdobycze – m.in. na MŚ w Goeteborgu w 1995 roku wywalczył brąz, dwukrotnie był mistrzem Uniwersjady, raz wicemistrzem świata w chodzie w hali.

Ustanowił na swym koronnym dystansie 50 km podczas MŚ w Paryżu rekord świata. W kraju był kilkanaście lat niepokonany, karierę sportową zakończył jesienią 2004 r., niepokonany zarazem od 2000 r. w chodziarskim maratonie na świecie. Dwa razy (1998 i 2000 r.) wybierano go najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”.

Biegacz, który zdobywał Amerykę

 Jedną ze sztandarowych postaci 95-lecia małopolskiej lekkoatletyki jest Henryk Szordykowski. Na przełomie lat 60. i 70. był jednym z najlepszych średniodystansowców świata.

Zawodnik krakowskiego Wawelu zdobył w Helsinkach w 1971 roku na mistrzostwach Europy srebrny medal w biegu na 1500 m, dwa lata wcześniej na ME w Atenach miał na tym dystansie brąz.

- W Finlandii była okazja na złoto – opowiadał mi pan Henryk, z którym wielokrotnie miałem okazję się spotkać. - Na ostatnią prostą biegu wychodziłem z dużym zapasem sił, a prowadzący Włoch Arese słabł. Zachował się jednak jak chytry lis; kiedy chciałem go wyprzedzać, zaczął przesuwać się w prawo. Po prostu mnie blokował. Robił to tak konsekwentnie, że kończyliśmy finał nie na pierwszym czy drugim torze jak zwykle, ale bodaj na siódmym. Odepchnął mnie od mety. Wtedy takie zachowania tolerowano. Trudno, musiałem cieszyć się ze ze srebra.

Startował Szordykowski na igrzyskach w Meksyku. Wystawiono go na 800 m, gdzie dotarł do półfinału. Jednak kierownictwo ekipy ze względu na trudne wysokogórskie warunki areny igrzysk (wielu biegaczy mdlało na mecie) i w perspektywie, że krakowski biegacz ma jeszcze występ na 1500 m, wycofało go z walki o finał. Potem długo trwały dyskusje, czy słusznie. Na 1500 m Szordykowski przybiegł 7., a kto wie jak spisałby się na krótszym dystansie?… Krakowianin pojechał jeszcze na igrzyska 4 lata potem do Monachium, na 1500 m biegał w półfinale.

Wytrwali biegacze spod Wawelu

Po drugiej wojnie światowej cały kraj przystąpił do odbudowy po zniszczeniach. Odradzał się też sport, na czoło wysuwała się lekkoatletyka. W kilkanaście lat stworzono w Polsce jeden z najsilniejszych teamów „królowej sportu” na świecie.

Kraków też stanął do budowy potęgi polskiej lekkoatletyki, choć i środków, i obiektów było mało. Wystarczył jednak zapał działaczy, trenerów i zawodników. 28 marca 1945 roku odbyło się pierwsze posiedzenie Krakowskiego Związku Lekkiej Atletyki. Na jego czele stanął Aleksander Moroz. Później prezesem KOZLA był profesor Tadeusz Dręgiewicz, następnie Stefan Żołądź. Wiele lat szefował małopolskiej lekkoatletyce Jan Żurek. Symbolem trenerskiej myśli biegów był pod Wawelem Emil Dudziński, szkoleniowiec sprintów kobiet, w tym kadry narodowej. Pojawiło się szereg osób, najpierw zawodników, potem ofiarnych działaczy i trenerów jak Adam Bezeg, Andrzej Biernat, Zygmunt Buhl, Janusz Korosadowicz, Eugeniusz Kruczelak, Tadeusz Kwapień, Antoni Morończyk, Włodzimierz Puzio, Kazimierz Rusin, Stefan Widerski i wielu innych. AZS Kraków stał się w latach 50. trzecią siłą klubową w Polsce po Legii Warszawa i Zawiszy Bydgoszcz. Działały także prężnie w Krakowie sekcje l.a. Cracovii, Olszy, Wawelu, Wisły, potem Hutnika, powstało też wiele w województwie.

Gwiazda na bieżni

Małopolski Związek Lekkiej Atletyki obchodzi w tym roku 95-lecie działalności lekkoatletycznej w Krakowie i regionie. Dziś drugi odcinek z historii tej dyscypliny sportu, w pierwszym przedstawione zostały główne wydarzenia z krakowskiej lekkoatletyki od jej zarania na naszych ziemiach aż po koniec drugiej wojny światowej.

Po 1945 roku polski sport stopniowo się odradzał. Nie inaczej było z lekkoatletyką, organizowano masowe biegi, urządzano inne zawody. Pojawili się pełni zapału szkoleniowcy, wychowali mistrzów olimpijskich i mistrzów Europy (mistrzostw świata wtedy jeszcze nie rozgrywano). W ciągu kilkunastu lat zbudowano w Polsce lekkoatletyczną potęgę, a polską reprezentację nazywano powszechnie Wunderteamem. N a przełomie lat 50. i 60. XX wieku tylko ekipa USA była na świecie lepsza od naszej, inne zostały za „biało-czerwonymi”.

Wśród gwiazd polskiej „królowej sportu” pojawiły się też kobiety. Szczególną furorę zrobiła Barbara Janiszewska-Sobotta, trzykrotna olimpijka, brązowa medalistka igrzysk 4x100 metrów w 1960 roku,, mistrzyni Europy w biegu na 200 metrów w 1958 roku oraz w sztafecie 4x100 m w 1962 roku, ponadto dwukrotnie brązowa medalistka ME. 17-krotna mistrzyni Polski.

Reprezentowała barwy krakowskiego AZS, z Krakowem związała się w wieku 20 lat, tu mieszkała do śmierci w 2000 roku. Urodziła się w 1936 roku w Poznaniu, tam zaczęła biegać w barwach AZS, z kolei zdała maturę i wraz z koleżanką, przyszłą wicemistrzynią olimpijską w skoku wzwyż Jarosławą Jóźwiakowską wyjechała do Sopotu studiować handel morski. Po rocznym tam pobycie PZLA zasugerował jej, że jeśli myśli o wyjeździe na igrzyska do Melbourne, powinna się przenieść do Krakowa, gdzie mieszka trener kadry sprinterek Emil Dudziński.

Od Parku Jordana do igrzysk

Już tylko pięć lat zostało do okrągłego jubileuszu 100-lecia! W tym roku krakowska „królowa sportu” obchodzi swe 95 urodziny… Lekkoatletyka jest jednym z najstarszym sportów, uprawianych w Polsce, a swe początki łączy z Krakowem. Tu 11 października 1919 roku powstał Polski Związek Lekkiej Atletyki (przeniesiony 3 lata potem do Warszawy), a 1921 roku zainicjowano powstanie Krakowskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki. Dziś o rozwój tej dyscypliny sportu w naszym regionie dba Małopolski Związek Lekkiej Atletyki (kontynuator działań KOZLA).

Na łamach więc portalu MZLA postaram się przypomnieć, zwłaszcza młodszych adeptom lekkoatletyki, drogę jaką przeszedł ten sport w podwawelskim grodzie, najwybitniejszych zawodników i zawodniczki. Cykl wspomnień oraz nakreślenie perspektyw działania na kolejne lata zamkniemy z końcem roku.

Najpierw – oczywiście – trzeba odpowiedzieć na pytanie, jak to wszystko się zaczęło? Z pierwszymi objawami uprawiania sportu mamy do czynienia z końcem XIX wieku. Na ziemiach polskich (kraj był pod zaborami) wyróżniały się w tej mierze miasta Kraków i Lwów, gdzie młodzież głównie inteligencka i robotnicza chętnie sięgała po nowinki z kultury fizycznej. Ruch sportowy rósł i krzepł. W Krakowie popularyzował te idee dr Henryk Jordan. Ten profesor medycyny na UJ propagował sport wśród młodzieży akademickie, ufundował park z terenami do ćwiczeń, zaproponował uważać lekkoatletykę jako odrębną gałąź sportu. Młodzież zaczęła uprawiać biegi i skoki w klubach. W 1914 roku powstała pierwsza w Krakowie bieżnia lekkoatletyczną – na stadionie Cracovii. Na niej 6 i 7 czerwca owego roku odbyły się pierwsze zawody.

Po I wojnie światowej w Krakowie masowo powstały sekcje l.a. Kluby te w 1921 roku podjęły inicjatywę stworzenia Krakowskiego Związku Lekkiej Atletyki, w następnym roku ukonstytuował się zarząd z Józefem Figną, nauczycielem w.f. w II gimnazjum i wiceprezesem Cracovii na czele. To było właśnie 95 lat temu… 7 maja 1922 roku KOZLA zorganizował pierwsze oficjalne zawody, bieg na trasie 2,3 km. Zwyciężył w nich Eugeniusz Toruński, uczestnik wojskowego kursu gimnastycznego. Takie były początku „królowej sportu” w Krakowie. Od Toruńskiego aż po czasy medalistów z Krakowa ostatniej doby: Korzeniowskiego, Urbasia, Haratyka…

Medalista na podium naukowym

Rozmowa z dr. GRZEGORZEM SUDOŁEM, byłym chodziarzem AZS AWF Kraków

- Gratulacje za obronę z wyróżnieniem pracy doktorskiej na krakowskiej AWF! Teraz coraz więcej sportowców, myśląc o swej przyszłości, decyduje się na studia, niemniej doktorat to chyba rzadki wyczyn. Co było impulsem?

- Sport to moja pasja, ale nauka zawsze dla mnie była ważna. W szkole średniej miałem stypendium premiera. W trakcie kariery sportowej podjąłem pracę na AWF w Krakowie jako wykładowca w Zakładzie Lekkiej Atletyki. Naturalną koleją spraw na uczelni jest osiągnięcie doktoratu. Napisałem pracę o dość długim tytule: „Czynniki warunkujące efekty w etapowym rozwoju mistrzostwa sportowego i w bezpośrednim przygotowaniu startowym zawodników osiągających najwyższy poziom światowy w chodzie sportowym”, której promotorem był profesor Edward Mleczko z mojej AWF, a recenzentami profesorowie Wiktor Adamus (UJ) i Stanisław Żak (AWF). Impulsem było też, że szukałem nowych rozwiązań w szkoleniu chodziarzy, dochodziłem do pewnych wniosków, które chciałem przelać na papier.

- Czego wicemistrz Europy dowodził w swej dysertacji? Czytaj więcej: Medalista na podium naukowym

W Krakowie na stadionie AWF dojdzie do Memoriału Dawnych Gwiazd Lekkoatletyki Małopolski. Uczestnicy uczczą pamięć Barbary Sobotty, Elżbiety Katolik i Anny Dejner.

Zawody organizuje w najbliższą niedzielę od godziny 13 Małopolski Związek Lekkiej Atletyki. W ramach imprezy przewidziane są biegi memoriałowe pamięci tych wybitnych sportsmenek.

Barbara Sobotta - fot. East News

Barbara Sobotta była prawdziwą gwiazdą nie tylko małopolskiego sportu, ale sprinterką międzynarodowego formatu. Na czoło jej licznych osiągnięć wysuwa się zdobycie mistrzostwa Europy w biegu na 200 m, w Sztokholmie w 1958 roku. Była też mistrzynią kontynentu w sztafecie cztery lata później w Belgradzie. W ME wywalczyła jeszcze dwa brązy, w Sztokholmie w sztafecie sprinterskiej, a w Belgradzie na 200 m. Była trzykrotnie olimpijką, z Rzymu w 1960 r. przywiozła brązowy medal za występ w sztafecie, na 200 była tam piąta, a w Tokio przybiegła w finale szósta. 11-krotnie zostawała mistrzynią Polski, startowała wielokrotnie w reprezentacji Polski. Nazywano ją w mediach Gwiazdą Wunderteamu. Określenie „cudownego zespołu” przypadło w latach 1957-64 polskiej reprezentacji w lekkoatletyce, która gromiła rywali w Europie, a z potęgami tego sportu USA i ZSRR toczyła równą walkę.

Rozmowa z PIOTREM GALONEM, trenerem wicemistrza Europy

- Gratulacje ze srebro w Amsterdamie swego wychowanka, który debiutował w mistrzostwach Europy. Niespodzianka, czy spełnienie planu?

- Raczej wykonanie planu. Nie bez przyczyny Michał liderował w tym sezonie na liście europejskiej kulomiotów. Nawet po cichu liczyłem, że uda się mu pokonać Niemca Storla, ale dwukrotny mistrz świata wykazał klasę.

- Trema nie pokonała naszego debiutanta z AZS AWF, a może pomogła obecność trenera na stadionie w Amsterdamie?